Zeqir Kadriu është njëri ndër intelektualët më të respektuar, të trojeve shqiptare të Albano-Maqedonisë.

Meriton të shkruajmë me respekt të veçantë për zotërinë e tij, duke patur parasysh faktin se ka dhënë dhe është duke dhënë kontribute konkrete, në fushë të folklorit, albanologjisë dhe atdhedashurisë. Sa i përket fushës së parë, zoti Kadriu, sëbashku me Kadir Shabanin, Idriz Qahilin e veprimtarë të tjerë, ka ditur të kultivojë dhe afirmojë shpirtin folklorik të Shipkovicës, që nga ushtrimet e Shoqërisë Kulturo-Artistike “Rexhep Voka” e deri në festivalet folklorike të Manastirit, dhe atë, në një periudhë të errët, kur ndiqej, edhe kënga shqipe.

                Zeqir Kadriu u lind në Shipkovicë tët Tetovës, në vitin 1956. Shkollimin fillestar e kreu në vendlindje, gjimnazin në Tetovë, ndërsa Fakultetin Filozofik (Gjuhën dhe Letërsinë Shqiptare), në Universitetin e Kosovës në Prishtinë (1978). Që atë kohë, iu rrek hulumtimeve shkencore në fushë të linguistikës, rast me të cilin e mbrojti me sukses liçencën “Sistemi foljor në të folmen e fshatrave të Malësisë së Sharrit”. Para një viti, zotëria e tij ka dhënë provimin e pjekurisë universitare, në fushë të linguistikës, me një vepër të suksesshme, lidhur me dialektet e shqiptarëve të Maqedonisë. Pas kryerjes së fakultetit, punoi disa vite si arsimtar, në vendlindje si dhe në fshatrat e Dërvenisë, duke ushtruar edhe profesionin e drejtorit, në Shkollën ”Pashko Vasa” të Grupçinit. Është ndër intelektualët e rrallë të Shipkovicës, që mbrojti në Universitetin Shtetëror të Tiranës, studimet e doktoratës, duke i kurorëzuar ato me një tezë kushtuar jetës dhe veprës së Abdylazis Islamit. Monografia që iu botua në vitin 1997, në kuadrin e Shtypshkronjës Shqiptare “Luma” në Tetovë, mban titullin “Ngadhnjimi i fjalës” (Universi poetik i Abdylazis Islamit). Libri u promovua pas një viti (mars 1988), në Pallatin e Kulturës “De Rada” të Tetovës. Ja pra, edhe një propozim i ri i Shipkovicës, për emërtimin e një inststitucioni tetovar. Kështu ia ngatërronte llogaritë koalicionit turko-sllav, edhe Rexhep Voka, me Katër Kalemat e tij, përmes të cilavet kërkonte bashkimin e katër vilajeteve shqiptare, në kohën kur vllehët, shqiptarët dhe bullgarët, u ngritën në kryengritje të armatosur, për çrobërimin e Albano-Maqedonisë, dhe shndërrimin e saj, në një republikë multietnike, me të drejta të barabarta (1903).