Është i biri i Ibrahim Vokës, i lindur në Shipkovicë, më 28 shkurt 1971. Shkollimin fillestar, gjimnazin dhe Fakultetin e Shkencave Politike e Juridike, i kreu në Hamburg dhe Hanover. Pas zonjushes Mirie Rushani, kuadër shkencor e diplomatik, koautore e përkthimit të Biblës në gjuhën shqipe, edhe kjo me prejardhje nga Shipkovica, zoti Jetmir është shqiptari i parë i këtij fshati, i cili e dëboi nga trojet e letërnjoftimit, mbiemrin Baftjari, i cili sipas tij, nuk ka asgjë të përbashkët me shqiptarët. Është një emër i bukur, i cili u ka hije, vetëm turqve, tatarëve dhe arabëve. Punon dhe jeton në Gjermani, ku merret me veprimtari përkthyese. Po atje, jeton dhe vepron, edhe vëllau i tij, Nehati, i cili kreu studimet e medicinës, dhe merret, edhe me shkrime. Vlen të përmendet me këtë rast, një vjershë e tij e gjatë, kushtuar Xhelal Gjurës. Është poezia e parë, dhe më e bukura, për këtë atdhetar.

            Zoti Jetmir është njëri ndër shkrimtarët më të rinj të Shipkovicës. Është autor i një albumi poetik, me një emër simbolik: Ëndrrat e mërgimtarit. U botua nën përkujdesjen e zotit Abdylazis Islami, në ateljetë e shtypshkronjës së parë shqiptare të Tetovës, para n;nt; vitesh (1994). Libri strukturohet në pesë cikle: Vargjet e mërgimtarit, Kur vjen pranvera në Tetovë, Bota ime, Ngjyrat e dashurisë dhe Nënë, Kosova thërret. Duke e komentuar përmbajtjen e ndjeshmërisë së tij lirike, konstatojmë se ne shqiptarët, kurrë s’kemi pushuar, se gjithmonë kemi luftuar, se në betejat e luftës gjakun gjithmonë e kemi derdhur, e kur s’kemi patur armë, atëherë e kemi grisur këmbën, dhe e kemi bërë pushkë.

             Poeti sipas këtij shpirti fisnik, nuk vdes kurrë

            Bota e tij lirike, fillon nga antika ilirjane, vazhdon me mesjetën skënderbejane, me vuajtjet e Migjenit, kujtimet nga Tirana, dashurinë ndaj vendlindjes, ndaj Kristinës së Gëtes, ndaj Kosovës dhe flamurit shqiptar. Sensibiliteti i tij lirik ndërlidhet me realitetin politik. Është ndër autorët e rrallë, që e parandjen ç’prej moti, se do të ketë luftë. E mundon fakti, se në Ballkan bëhet fjalë, më shumë për vrasje, se sa për paqë. E urren havalen, zilinë, xhelozinë, mjerimin dhe despotizmin. Dëshiron të jetë pjesë flamuri dhe flakë e atdhedashurisë. I ati i tij, Ibrahim Ajvazi, dha kontribut për qepjen e flamurit shqiptar në Shipkovicë, në vitin 1968. E njeh filozofinë gjermane dhe mentalitetin shqiptar. I lexon dhe komenton, me fjalorin e një hulumtuesi shkencor, filoshqiptarët e Gjermanisë. E admiron mbi të gjitha gjuhëtarin Johan Georg Fon Han, dhe veprën e tij Studime shqiptare (Albanesische Studien), që e botoi në Vjenë, para 150 vitesh (1854).

Ç’është poezia, për këtë bashkëfshatar? Poeti sipas tij, nuk është mëkatar që bën kodoshllëk, hajdutllëk apo myzevirllëk, e që shkon pastaj te hoxha apo prifti, t’i lajë mëkatet. Poezia sipas tij, është dashuri e ëmbël, luftë e pamëshirshme, një betejë ku përleshen ushtarët, në labirintet e shkronjave. Poeti është një ushtar që nuk lufton për medalje, apo lavdi. Kur vdes ai, gëzohen tradhtarët dhe gënjeshtarët, meraklinjtë dhe batakçinjtë, dhe të gjithë ata që s’e duan lirinë. Poeti megjithatë, sipas këtij shpirti fisnik, nuk vdes kurrë. Ai mbetet në zemrat e lexuesve. Fjala e tij, e mbushur plot lëng lirik, ndjeshmëri sociale, etike, erotike, meditative e kombëtare, trashëgohet brez pas brezi, porsi një këngë legjendare, që rron edhe pas vdekjes. Dhashtë Zoti, që të na vijnë, edhe ëndërrimtarë tjerë, nga bota e mërgatës shqiptare të Shipkovicës, në shtyllat e shtypit, apo internetit. Ato janë të hapura për çdokend që ka kulturë universale, solidaritet kombëtar,  vertikalitet moral, ndjeshmëri lirike e patritotike, siç e ka këtë ndjeshmëri, edhe Shqipëria e ristilizuar e Jetmir Vokës, një vlerë antologjike, që vlen më shumë se një vëllim poetik:

Shqipëria është një gallatë -

Gjysmë dhembje, gjysmë uratë.

Trëndafil i kuq është Shqipëria,

Gjysmë lule, gjysmë burbuqe

Duke lulëzuar...

Shqipëria është një dasmë -

Gjysma këngë, gjysma dashuri.

Është një tokë që quhet Shqipëri:

Gjysma Kosovë, gjysma Çamëri.