Është autori që u lind në këtë shpat mali me gurë të vjetër e lisa të lartë. Është optimizmi i tij dhe Shipkovica ku kemi shkelur çdo pëllëmbë, ku Shkumbini i rrëmbyeshëm shkon duke u derdhur, duke rënuar lisa e gurë mijëvjeçarë. Poetit i kujtohen ditët e verës dhe djerrsa e derdhur në Rrethreka e në Plemica, në Radence e Stanabara, të Ara e Ukës dhe Rasa e Markut. Është autori që qysh para dhjetë vitesh ëndërronte për t’u ndërlidhur me lëvizjet  Demokristiane Shqiptare, për t’ia bërë botës të ditur faktin se kemi qenë denbabaden të këtij vendi, para ardhjes së pushtuesve që u ngulitën këtu, për të na persekutuar…

Ejup Ajdini, sipas zotit Abdylazis Islami, i takon thellë fshatit të eruditit Rexhep Voka, i cili la pas vetes një trashëgimi të ndritur kulturore, si dhe të Sadudin Gjurës, njeriut të pa fat, i cili vdiq i martirizuar, duke lënë la pas vetes, një varg krijimesh letrare që iu sekuestruan nga pushteti, apo i humbën duke vajtur dorë më dorë, të shokëve e miqve, që ua kishte dhënë për t’ia ruajtur.

U lind në vitin 1954, në gjirin e një fshati që ka depërtuar si një oronim simpatik, në kujtesën e shqiptarizmit. Pas shkollimit fillestar në Puçalen, dhe atij të mesmit në Tetovë, ka studjuar Gjuhën dhe Letërsinë Shqipe, pranë Universitetit të Kosovës në Prishtinë, ndërsa në Tiranë, ka mbrojtur një tezë doktorate mbi shkrimtarët e persekutuar shqiptarë me prejardhje nga Maqedonia. Aktualisht është zëvendësdrejtor i Qendrës së Mesme Shkollore në Tetovë. Eseistika shqipe konstaton se ka filluar të merret me poezi, si nga dëshira për ta vazhduar trashëgiminë kulturore të paraprijësve, poashtu edhe nga dashuria ndaj së bukurës, ndaj poezisë. Mbase kjo e fundit është ajo magji që më së shumti i rrëmben zemrat e njerëzve me prirje e me veçanti ndjenjash, e njerëzve që e ndjejnë në thellësi të zemrës,  atmosferën e poezisë.

Në thelb, poezia e këtij krijuesi është rurale, apo fshatarake. Ja, kemi para vetes vëllimin e parë të tij, Dritëzat në natë, që ia botoi para disa vitesh, Shtëpia Botuese Naim Frashëri në Tiranë. Ka botuar në ndërkohë, edhe një turmë librash tjera, ndër të cilat shquhet monografi mbi Sadudin Gjurën, teza e doktoratës, vëllimi poetik Tempulli i mëkateve. Po i rikthehemi vëllimit të parë. Vlerësimet e zotit Islami për këtë bashkëfshatar, i përshkon ndjenja e sinqeritetit: Në ciklin e parë, Kujtim i largët, përshkruhen rekuizitat e vatrës së varfër të një katundi malor në Sharrin plak. Përsshkruhet puna, përpjekjet, por edhe tingujt erotikë nuk mungojnë. Kështu, me pak përpjekje është përfshirë atmosfera e fshatit me tërë ato që e rrethojnë, duke pasqyruar jetën në striptizë. Në ciklin Udhëtar shekujsh, ka përfshirë vjersha, të cilat ose i përkushtohen dikujt që e meriton për shumë çështje të rëndësishme të historisë së qënies sonë, si vazhdë kohore, ose i kushtohen shenjës sonë, fjalës sonë, ëndrrës sonë, ardhmërisë sonë. Poeti, në këtë cikël, na del sadokudo më i angazhuar.

Në disa vjersha (Koka e sëmurë, Demagogët, Liri rrenash, Lugati i kuq, Thika e katilit), autori e fshikullon primitivizmin e dallaverexhinjve të partisë, të atyre që e bënin mizën buallicë, duke kërkuar armiq edhe atje ku s’kishte. I vë në thumb të kritikës lolet e Ballkanit, smirëzinjtë, fantazmat e kuqe të komunizmit, ata që na ndiqnin, përgjonin e përgojonin, duke na e sharë madje edhe Nanën, vetëm e vetëm pse e dëgjonim Tiranën. Sipas dhëndërrit të familjes së Rafi Muratit, petin e tërheqin do vese të njerëzve që kanë devijuar njerëzoren. Është përshkruar shëmtia shpirtërore që e ka përshkruar mbarë shoqërinë, në një kohë të caktuar e të zhigosur për prapshtitë dhe dehumanizmin e saj. Ajo kohë e ka heroin e vet, martirin e vet, por edhe antiheroin, hipkoritin ose xhelatin.

Në ciklin Udhëtarë shekujsh, përshkruhen rrugët e botës, yjet e vetmuar në errësirë, fjalët e shpejta si era, udhëtarët e shekujve me zemër zeniti në kokë, vdekja e dyfishtë e Migjenit, varret e dëshmorëve, shkrepat shqiptare, etj. Po e japim me këtë rast, njërën prej tyre, më të qëlluarën për admiratorët e Shipkovicës në diasporë:

KEPI I SHQIPES

  Mbi fshat

Qëndron krenar Kepi i Shqipes

Me lisa Sharri rrethuar,

Me myshk mijëvjeçar pështjellur.

Me pjesët e tij të ndara,

Arkitektët bëjnë analiza

Dhe ndërtojnë shtëpi të bukura.

Shqiponjat sipër tij

Hedhin vallen e përjetshme,

Duke vigjëluar si gjithmonë

Mbi foletë e tyre.  

Në këtë përmbledhje, thot Jorgo Bllaci, më ka bërë përshtypje veçanërisht sinqeriteti dhe përzemërsia me të cilën miku im poet, shpreh mendimet dhe ndjenjat e veta. Me këtë libër ai sjell diçka të re e të bukur në poezinë tonë mbarëkombëtare, duke shpresuar se në të ardhmen e tij, do të na japë krijime ende më të pjekura. Ja pra kush është autori që meriton respektin dhe konsideratat tona.

Është autori, që u lind në këtë shpat mali me gurë të vjetër e lisa të lartë. Është optimizmi i tij dhe Shipkovica ku kemi shkelur çdo pëllëmbë, ku Shkumbini rrëmbyeshëm shkon duke rrjedhur, duke rënuar lisa e gurë mijëvjeçarë. Është Ballkani me tërmetet që shpesh malet kanë trandur, dhe Sharrin e bukur, të lartë e të lashtë. Poeti nuk mund të rrijë pa i përshkruar hijeshitë e këtij katundi të vjetër e të ri, të cilin e konsideron si çerdhe trimërie, djep i nderit dhe besnikërisë. Autori nuk përton të vijë nga qyteti në fshat, për të pajtuar babë e bir, dy shqiptarë të azdisur që i kish lazdëruar papunësia dhe parazitizmi. Është vëllau i Qemalit dhe i biri i Qerimit që s’i harron këngët e trimërisë dhe netët e pambarimta të dimrit mes malesh. Kushdo që deshifron shpirtin e tij poetik, e deshifron Shipkovicën kreshnike që ia kallte datën pushtuesit turk, kur kjo ishte katolike, dhe pushtuesit sllav, kur na u bë demokratike.

Poetit i kujtohen ditët e verës dhe djerrsa e derdhur në Rrethreka e në Plemica, në Radence e Stanabara, të Ara e Ukës dhe te Rasa e Markut. Është autori që qysh para dhjetë vitesh ëndërronte për t’u ndërlidhur me lëvizjet  Demokristiane Shqiptare, për t’ia bërë botës të ditur se kemi qenë den-baba-den të këtij vendi, para ardhjes së pushtuesve që u ngulitën këtu, për të na persekutuar, njëri duke na i sakatuar emrat ilirë, duke ua mveshur nënave tona leckat e lindjes, ndërsa tjetri duke na e sllavizuar toponominë ilire, duke na i granatuar fshatrat, duke na e ndaluar madje edhe të drejtën, që fëmijët tanë, t’i pagëzojmë me do emra që u kanë hije.

Bisedat e malësorëve sipas tij, nuk sosen kurrë, dhe as frymëzimet e poetit që s’mund të rrijë pa e përmendur në çdo poezi: O fshati im i lashtë, fshati im i ri! . Të këtillë e kemi edhe Iljaz Osmanin, Ismail Iljazin, Jetmir Vokën, Zeqir Kadriun, Adem Abdullahun, Mediar lekën, Ibrahim Gurin, pa e harruar Ejup Ajdinin, që në rininë e tij të freskët, ëndërronte për të kuvendur me njërin nga bashkëluftëtarët e Xhelal Gjurës, që sillte për shqiptarët e Shipkovicës, Flamurin Shqiptar nga Kosova, Shqipërinë e Re nga Bukureshti, Zërin e Shqipërisë nga Tirana, dhe frymëzimet e atdhedashurisë nga Parajsa.