Është njëri ndër pleqtë më të mençur e më të moshuar të këtij katundi. U lind para 84 vitesh, në këtë fshat malësorësh të vyeshëm. Motivi që na shtyri të shkruajmë për te ka të bëjë me rrëfimet e çunit të tij më të vogël, Ismailit:

“Nuk mund të përshkruhet me fjalë entuziazmi i babit tim, kur, pas një gjysmë shekulli, i dëgjoi për herë të parë krisjet e ushtarëve tanë, që zdirgjeshin e ngjiteshin kodrave të Kalasë, porsi korenti elektrik, pa ia patur frikën as shovinizmit të tërbuar sllavomaqedonas, as armëve të tyre të mallkuara, të prodhimit pansllavist”.

Duke e pyetur për lashtësinë e Shipkovicës, zoti Resul rrëfen se si i ati i tij, xhaxhi Xhemë, pat jetuar 9O vjet, deri në virtin l979. “Ai ishte një shqiptar i përsosur që rrëfente gjëra interesante për historinë e fshatit, për burrat e   mëdhenj të kombit, për Rexhep Vokën, Ismail Qemalin, Bajram Currin, Isa Boletinin. Baba im ka qenë ushtar i trefishtë: në kohën e pushtimit osman, si dhe në atë të okupatorit serb dhe bullgar. Ai shihej shpesh me Sabitin dhe Hebibin e Uzahirit, të cilët kishin njohuri të shumta për Rexhep Vokën. Mbaj mend edhe Ajvaz Vokën që ishte më i ri se babai im, por i cili ishte njeri i drejtë dhe atdhetar i dëshmuar. Ai më pat dhënë mua librat e Rexhep Vokës, të cilat m’i morrën do hoxhallarë e s’ mi kthyen më. Mulla Jaha ishte dijetar i ngritur. Ai ka qenë në burg për politikë, sëbashku me mua. I mbajti dy vjet e gjysmë, edhepse ishte i dënuar më shumë, por e lëshuan para kohe, ngase ishte i sëmurë. Unë kam qenë katër vjet në burg (1951-55), ngase na zunë duke veopruar për bashkimin dhe përparimin e shqiptarëve, ngado që janë”.

Në pyetjen për kushërinjtë Gjura, zoti Resul Arifi na thot: “Sadudini ishte më i mençur se Xhelali, ndërsa Xhelali ishte më trim se Sadudini. Trimëria e tij kaplonte përmasa legjendare. Ai vjente nga Tirana, futej si gjilpërë në shtëpinë e tij të mbushur me xhandarë, përshëndetej me nënën, i jepte libra shqipe për t’i shpërndarë dhe delte pa e vërejtur askush. Por, mos harroni të shtoni edhe atqë se para Xhelal Gjurës, Shipkovicës ia rriti autoriotetin Rexhep Voka. Por ai ishte aq i ditur, saqë populli i thhjeshtë nuk e kuptonte. Ai edhe vetë thoshte: “At xhi di unë, s’kam kuj t’ja kallzoj”. Shipkovica e ka patur edhe një atdhetar tjetër të shquar:Rexhep Ramizin, të cilin e dënuan shkijet pas vdekjes së tij, dhe atë me tetë vjet. Ajvaz Vokën e kam dashur shumë ngase ai e pat prurë lidhjen e parë radiofonike, nga Bukureshti në Shipkovicë, por e spiunuan do shqiptarë të shitur dhe erdhën dymbëdhjetë xhandarë në kohën e pushtimit italian dhe ia morën”.

Po ndonjë plak tjetër të mençur, kishte Shipkovica asokohe?- e pyesim xhaxhin Resul, i cili vazhdon: “Si jo! Po për Ademin e Avllahit, a ke ndeje? Ai ishte edhe trim edhe i mençur. Ai i pat ndërruar emrat e rrugëve, nga shkinishtja në gjuhën shqipe. Sa mbaj mend unë, në Shipkovicë, rrugës që nga faltorja e deri te shtëpia e Baftjarit, ia vu emrin Rruga Rexhep Voka. Me të njëjtin emër, ai propozoi asokohe qqë edhe rruga e e sotme “Shtipska” në Tetovë, të thirret Rexhep Voka, ngase atje jetonin Xheladin Voka e do kushërinj të tjerë të këtij dijetari të njohur, për veprën e të cilit ka botuar këto ditë, një libër shkencor, edhe dr. Vehbi Bexheti.

Resul Arifi përndryshe, ka dhënë një kontribut të denjë për Kosovën martire, dhe atë përgjatë viteve 1990-1999, duke dërguar ndihma të shumta, së bashku me Nazmiun e Sellcës, dhe atë, në një mënyrë të atillë konspirative, saqë as udbashët e as dreqi nuk u binte në gjurmë, një veprimtarie të këtillë, sa humane, po aq edhe të shenjtë. Me një sinqeritet që i ka hije, ai rrëfen se si ka dërguar edhe në Malishevë ndihma të panumërta, ushqime e veshmbathje, për fëmijë e për të rritur. Është karakteristik fakti se këtë gjest të madhërishëm të altruizmit, të grumbullimit, ekspeditimit dhe shpërndarjes së ndihmave, nuk e ka bërë publike. “Ka shumë gjëra që shqiptarët ende nuk i dinë”,- na thot xha Resuli dhe shton: Shumëkush prej nesh, ende nuk e din se rrënjët e lashta të shqiptarizmit gjenden në katolicizëm. Ne mnjakët, për shembull, pikërisht familja ime, që nga Xhema-Arifi-Veseli-Aliu-Isaki arrijmë, brez-pas-brezi, te Kola, i cili ka qenë njëri nga stërgjyshërit tanë me përkatësi konfesionale katolike. Dhe kjo nuk prish punë ngase ata e shpëtuan Kosovën nga kthetrat e tërbuara të shovinizmit serbomadh. Pastaj varri më i motshëm i Shipkovicës, është i Hodë Macit, që edhe ai ka qenë katolik dhe ky varr me gurë të hatashëm, gjendet pranë varrit të shenjtë, të tribunit të atdhedashurisë shqiptare të kësaj ane, Sadudin Gjurës.