(Përkitazi me librin e Sadije Alitit, Dasmë Zanash, Botimet Toena, Tiranë, 2000)

                Në kohën kur kurreshtarët sorrollateshin rrugëve të qytetit, duke u mahnitur nga krisjet e krisura të luftës, të cilën e provokoi burokracia neokomuniste, e një pushteti barbar, një poeteshë merr guximin burrëror, dhe depërton atje ku e ka vendin: në zemër të Sharrit, për të raportuar për gazetën, shpërthimin e shqiptarizmit.. Ishte gazetarja e parë shqiptare, që iu qep kodrinave të diellëzuara të Xhermës, prehërit të magjepsur të Sellcës, gështenjishtes shpeshtake të Shipkovicës, guximit të pamposhtur shqiptar. Artikujt e botuar në shtyp, qëndrojnë si dëshmi multimilenare, e gjendshmërisë, mençurisë, dhe atdhedashurisë. Një vit para se të krisë, del në kryeqendrën e Shqipërisë, libri i saj i dytë, Dasmë zanash, një përmbledhje simpatike poetike, me 66 vjersha, që nga Dashuria e vjetër, e deri te mahnitja me pjesën më të shtrenjtë, që s’blihet me para. Duke i parafrazuar ëndërrimet e saj, vërejmë se fjalët shpalosin flamuj gënjeshtrash, apo e thonë të vërtetën e zbërthyer. E mahnit livadhi i blertë, gurgullima e kroit të moçëm, që mbledh ngjyrat e luleve të shpresës, për të thurrur me to: kurorë dashurie E preferon më tepër të vërtetën e hidhur, se sa gënjeshtrën e ëmbël. Është zana, që kërkon trajtimin e gjërave mbi tavolinë, aty ku të trimëron hija, apo fytyra e ngjyrosur.

                Sadije Aliti, vjen në letrat shqipe me një kthjelltësi mendimesh, të cilat i rradhit, si në një legjendë,  me mollat në kopshtin e ndaluar, që nga ato të Adamit e Evës, e deri te ato të Tetovës. E preferon pavdekshmërinë e buzëqeshjes së Monalizës, shushurimën e gjallë, të dallgëve të liqenit, përplasjen e tyre mbi shkëmb, natën e zgjuar në syrin e saj, shtegtimin e modernizmit të përgojuar, dollitë e ngazëllimit, të pendimit të vonuar. Poetesha hapëron si një zanë, brigjeve të kundrimit, e të frymëzimit. Ecja e saj zgjohet nga melankolia, e trimëron, në kohën kur e përcjell nusen me duvak të bardhë, porsi zanë Shqipërie. Vdekja e zanave, dhe vallja e tyre. Papritmas, krushqit shndërrohen në lugetër, dhëndërri vrapon katundit, s’i bie nuses në sy, prindërit janë humbuar anësh, s’u besohet kjo marrëzi, kushërinjtë ngrenë dolli, rrafsh e kanë muhabetin, çdo gjë si në ëndërr. Fshehtësia e artit të Sadies, siç duket, nuk është panjohshmëri, por bukuri.