Atdhetarizmi si ndjenjë e shenjtë, nuk do të humbet kurrë. Do të humbin vetëm ata që nuk kanë ditur të japin kontribut për fisnikërimin e tij. Për fat të keq, përçarjen si një sëmurje e rëndë kronike, e kemi ende prezente në gjirin tonë, që nga trojet etnike e deri në diasporë. Po qe se i analizojmë ata që i njohim, konstatojmë se shumica e tyre ende vuajnë nga komplekset e interesave komuniste të nepotizmit. Në vend të principeve, zotërojnë klanet ballkanike të përçarjes, që nga familja e fqinjët, e deri në instanca institucionale. Të rrallë i kemi ata që dinë ta përkrahin njëri-tjetrin, siç vepronin rilindasit tanë dikurë, apo siç veprojnë hebrenjtë sot, një komb i martirizuar që e respekton Zotin, altruizmin dhe informacionin. Praktika e përçarjes ndërvëllazërore te shqiptarët, shëmbëllen me politikën pansllaviste të dominimit, dukuri këto që i kompromitojnë vlerat morale, përmes braktisjes së interesave nacionale në favor të egoizmit e të do interesave të ngushta, meskine, personale, apo grupore. Po qe se e pyet në e përcjell shtypin e përditshëm, edhepse merr mijëra franga në muaj, ta kthen majmunërisht: “Nuk më intereson politika, bre vlla!”. Thuase shtypi paska vetëm politikë, e jo edhe këshilla se si mund të shpëtosh nga majmunizmi, përmes fisnikërimit të shpirtit, dhe shndërrimit të shqiptarit, në një njeri të prekur nga flatrat e engjëllit.

“Si i karakterizon Kosovë Rexhë-Bala, te Qëndresa shqiptare e Suedisë, këta gjysmakë: “Një majmun mbi një degë, më zgërdhihet majmunisht e më thot: “Ha bukesuxhuk, pi e qi(ndro) në jetë me lezet, se nuk ka levërdi puna kulturore në këtë shoqëri”! Unë e pyes Darwinin: “Mos vallë lindi majmuni prej njeriut?” dhe shpresoj se një ditë do të njerëzohen majmunat e këtillë, dhe do të zgjidhin me mençuri nyjet e lamshit të ngatërruar të njëmendësisë azilante”. Këtë që e thot para 12 vitesh kryeredaktori i Qëndresës, e konfirmon këto ditë edhe pronari i tanishëm i saj, zoti Hajdin Abazi, poet, prozator dhe atdhetar. Duke parafrazuar mesazhin e tij në Internet, konstatojmë me keqardhje se Besa, simotra e Qëndresës në Suedi, shkon duke u shuar. Pse? Ngase shqiptarët hedhin më tepër para për bixhoz, për pije e cigare, se sa për revista shqiptare. Për azilantë të këtillë, Ajvaz Voka i Shipkovicës, jo më kot thoshte qysh para 30 vitesh, se shkuan kuaj e u kthyen gomarë. Sipas konstatimeve të një pakistanezi, të botuara te Qëndresa e Malmos (nr.3-4/1991) “Shqiptarët s’kanë çka lypin në Evropë, ngase këmbët i kanë në Ballkan, kurse kokën në Azi”. Mund të jetë kjo shaka, mund të jetë e vërtetë, por jo për të gjithë. Kjo vlen për tri kategori bashkëkombasish: për injorantët, për fanatikët dhe për kopilat e kombit. Kjo ishte e para: një fenomen ballkanik i pandjeshmërisë, që të shqetson, jo vetëm në diasporë. E dyta ka të bëjë me titullin e paralajmëruar: Shqiptarët, altruizmi, atdhedashuria dhe nevoja për zëvendësimin e përçarjes me unitet.

Kosova është shkëndija që e kall energjinë

                Shqipëria nuk mund të jetë e tërë, pa gjymtyrët që ia shkëputën tani e 90 vjet më parë. Ajo nuk mund të bëhet siç ishte, pa sakrifica. Jo për gjakderdhje e kemi fjalën, por për djersëderdhje, për zëvendësimin e çallamit ballkanik të muhabetit me punë. Shqipëria e brendshme, Shqipëria e jashtme dhe Diaspora. Kosova është koka e Shqipërisë, shkëndija që e kall energjinë. E hidhëruam një çallamxhi që e braktisi atdheun për të kultivuar përçarjen në diasporë, dhe u ngrit një krijues kosovar për ta mbrojtur, për t’ia lartësuar dinjitetin, duke e porositur t’i rektifikojë mëkatet përmes përkthimit në gjuhën rumune të ditarit të Kadaresë për Kosovën: “Ra ky mort e u pamë”. Nuk e dimë në ia ka thënë këtë një “ilegalist” yni, që mënjanë digjet për pavarësinë e Kosovës, ndërsa në anën tjetër preferon të bashkëveprojë me ata që ia kthyen shpinën asaj, kur ajo kishte nevojë për përkrahje. Po qe se s’ia ka thën e do t’ia thotë, dhe po qe se çallamxhiu bukureshtar do ta plotsojë propozimin e tij, do t’ia falim edhe ne lajthitjet ballkanike, që i solli në veri të Danubit. Albano-Maqedonia dhe Kosova janë zemra e Shqipërisë politike. Shfletonie Faktin, Zërin, Pasqyrën, Albaninë, dhe do të konstatoni se ka kodra e kodra mes butakëve që e kultivojnë përçarjen përmes faktorit fetar, dhe kosovarëve që dinë ta fisnikërojnë shpirtin e shqiptarizmit në diasporë!

                Ndjenja kombëtare është ajo ndjenjë e shenjtë, që e siguron ekzistencën e popujve. Historia e Shqipërisë është historia që fillon. Bashkimi kombëtar, pavarësia totale dhe Dita e Flamurit janë perspektiva e Saj. Shqiptarët e Maqedonisë i pranojnë të gjitha vuajtjet, por ata nuk do ta pranojnë kurrë padrejtësinë, pabarazinë, diskriminimin. Populli shqiptar i ka do cilësi, që s’i ka kush tjetër në botë: Trimërinë, Besën dhe Tolerancën. Dhe s’i ka ato që i kanë të tjerët: Atdhedashurinë, Altruizimin, Unitetin dhe Sovranitetin. Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Shtetet e bashkuara të Shqipërisë janë ëndrra e mërgimtarëbve tanë. E para u realizua kahmoti, ndërsa e dyta mbetet një ëndërr, që një ditë mund të bëhet realitet, dhe atë me një kusht: po qe se e braktisim përçarjen dhe e përqafojmë altruizmin. Kurë do të vijë koha kur do të themi se Shtetet e Bashkuara të Shqipërisë kanë një rini të shëndetshme, e ndritur, që është trupi dhe shpirti i armatës shqiptare, forca që e vë në lëvizje jetën ekonomike dhe shpirtërore? Kush mund të na e kontestojë atëherë të drejtën për mbrojtje? Shqipëria me gjymtarët e saj, e ka përfituar me gjakderdhje të drejtën për jetë. Vetëm brenda një viti, Kosova ka dhënë mijëra viktima, për një jetë, për një pavarësi, për një spektër të drejtash, dhe për mbrojtjen e tyre.