Kështu i karakterizon populli komunistët, kur ua morën pushtetin demokratëve (1945). “Ki kujdes, na thot ishministri Shatri, mos ia qaj hallin shqiptarit, ngase shqiptari është i pamëshirshëm ndaj hallexhinjve”. Këtë e vërejmë edhe në surratin e do çallamxhinjve tanë: në Sokak të Poshtëm, dhe Çarshi të Epër. Për të shitur çallam kur vjen bajrami, i rras dhjetë kësula të bardha njëra përmbi tjetrën në kokë, i mbush pesë qese najlloni me ushqim, dhe asnjë gazetë shqipe s’i kujtohet ta blejë. “Shqiptar, të jesh apo të mos jesh!”, na shkruan një dashamir nga Berlini. “Po qe se e gjen shqiptarin duke ngrënë bukë, i duket se i bie qielli mbi kokë. Të parët për muhabet, përqeshje e përtaci, dhe të fundit për punë, altruizëm dhe atdhetarizëm”. Falënderojmë Zotin që jo të gjithë janë të këtillë.

Ende askujt nuk i është kujtuar një telefonatë t’ia bëjë Sofika Milkanit në Bukuresht, mamaja që i piqte lakror Asdrenit. Ka edhe ajo alergji ndaj myslimanëve, por më kot e ka, ngase shqiptari para se të jetë mysliman apo i krishterë, është shqiptar, dhe kush i ndan shqiptarët sipas fesë, nuk është shqiptar, por grek, serb apo bullgar. Pse s’i urren(te) myslimanët Aurelia e Shipkovicës apo Dojna Maksuti e Bukureshtit, edhe njëra, edhe tjetra, me prejardhje rumune? Pse e kultivojnë këtë alergji më shumë kërçovarët, se sa tetovarët? Pse s’ishte Asdreni i mbushur me mllef kundër shqiptarit të një feje tjetër? Shkonte në provinës dhe rrinte me netë të tëra në gjirin e do familjeve shqiptare, që mbanin mbiemra osmanësh: Islami, Muhedini, etj., dhe kthehej në Bukuresht me valixhen plot mish, ve, dhe produkte të qumshtit. Dhe kur s’kishte mundësi të shkojë te ta në provincë, sa herë që vinin tetovarët me karrocat me ve, i sillnin produkte ushqipmore Asdrenit, nga respekti që kishin ndaj tij, si poet dhe atdhetar. Kur e kaploi sëmurja, u përkujdes për të babai i Sofika Milkanit, që jeton sot e kësaj dite në Rrugën Asdreni, afër stacionit hekurudhor.

Këto ishin me një fjalë, edhepse u bë një turmë fjalësh, brengat aktuale bukureshtare, të ngjashme përnga subjekti satirik, edhe me mahnitjet tetovare, të atyre që ta hanë bukën e ta kthejnë kupën. Vllehët me prirje filogreke e sulmuan Naçon në Bukuresht, dhe shqiptarët me prirje filosllave e sulmuan babain e Alban Vokës në zemër të Sharrit. Iku turku (1912), dhe erdhi serbi (1913). Shkuan dembelat e Stambollit dhe erdhën satelitët e Rusisë. Shkoj Jahishi dhe erdh Ibishi. Prishje faltoresh dhe prishje emrash. Pas prishjes së kishës katolike në Shipkovicë, Dani na bëhet Ramadan, Nikja Hisnije, dhe Bikja Qetabije. Sot e kësaj dite në këtë katund, dhe jo vetëm këtu, Qetabijes i thonë Bike, Hisnijes Nike dhe Ramadanit Dan. Tjetër punë është fakti se disa e kthenin gunën përnga frynte era: Kola na u bë Ramiz, Ramizi u bë Ramizallar (deri më 1912), pastaj Ramizoviç (pas 1913-ës), dhe Ramizovski (më 1945).

I vetmi që s’i kish përfillur këto lojra onomastike të dembelave të Ballkanit, ishte i ati i Donikës së persekutuar nga parazitizmi: Ajvaz Voka. Pse? Ishte malësori që Kaloshit i thoshte Kolë, dhe Kodoshit Bollë, dhe sa herë që vjente nga Bukureshti, sillte dengje librash e revistash shqipe në zemër të Sharit. Si dëshmi qëndron edhe Albanika e Anton Balotës (435 faqe), si dhe vepra e sipërpërmendur e Visar Dodanit, me strofën e fundit: “Me një fshikull, me një stapkë/ Zuzarët kam përgëzuar/ Kush e ka mizën në shapkë,/ Le t’më rrijë zemëruar”!